Met bovenliggende uitspraak trap in een open deur in. Natuurlijk moet je regelmatig willen hardlopen en voor jezelf een doel hebben maar op zich is een schema opmaken geen rocket science. Dat wordt zo voorgesteld maar doe eens bv. een inspanningstest. Kans is reëel dat er gewoon een type schema in je verslag van de test verschijnt. Heb je een paar parameters dan kan je aan de slag. Ik wil daar niet neerbuigend over doen, maar het ook niet voorstellen als het summum voor je evolutie als atleet. Met AI heb je trouwens een detail mogelijkheid ( zie trainingpeaks) die je uit het hoofd onmogelijk kan verwerken.
Wat zo’n schema nooit zal doen is waarnemen hoe je beweegt. Je kan perfect een heel goeie test gedaan hebben met als gevolg een uitdagend schema waarbij je moet trainen op de toppen van je tenen. Het omgekeerde is ook waar. Je had tijdens die test een off day. Zonde van het geld en je resultaat/schema geeft niet de werkelijkheid weer. Soit. Daar kunnen we nog lang over bezig zijn. Daar zit het verschil.
Uiteraard maak ik schema’s. Maar dat zijn ALTIJD slechts leidraden. Die geven een richting aan en leggen accenten. Zoveel uithouding per week, zoveel souplesse, zoveel pittige prikkels, … Om je lijf in een richting te laten evolueren. Die worden aangepast afhankelijk van de aandachtspunten die nodig zijn in de richting van je doel. Het kan dus soms voor stukken zwaarder, soms lichter, soms gewoon minder over de hele lijn. Dat we meer metabole prikkels geven ( je energiehuishouding analyseren), ….
Maar de essentie ligt in het waarnemen:
Waarnemen van hoe jij omgaat met een schema? Zowel mentaal als fysiek.
Waarnemen hoe je beweegt ( daarvoor zijn de trainingen en de testen).
Waarnemen hoe jij jezelf kan uitdagen.
Dat zijn een paar dingen die de essentie van de begeleiding uitmaken.
En nu besef ik ook dat ik vermoedelijk in een hoek kan terechtkomen waar ik ook in gezet werd door te pleiten voor barefootlopen als onderdeel van je trainingsopbouw. Soit. Het zij zo.
Moet je nu opwarmen of niet, soms vermeldt de beschrijving het soms niet?
Klopt. Ik heb er me ook op betrapt dat ik het zelden doe, de opwarming beschrijven.
Daar zijn meerdere regels voor maar ik ga in deze post het principe uitleggen, wanneer warm je op en wanneer niet en wanneer heb je de keuze.
Sowieso bij een LSD of extentieve loop lijkt het mij niet nuttig. Daar vermeld ik het niet.
Bij een intensieve duurloop vermeld ik het ook niet om de reden dat voor mij snellere trainingen ook een component bevatten waarbij je lichaam opklimt naar een hoger ritme zonder daar echt op voorbereid te zijn. We hebben meestal als we een wedstrijd doen geen optimale opwarming. Laat staan de gelegenheid om het te doen. Ik denk hier aan de grotere events waar je in je vak moet staan 60 minuten op voorhand. Concreet indien ik een intensieve duurloop vermeld met een gemiddelde snelheid van 12 of 13 K/u ( om maar iets te noemen) dan start je rustig om de benen te doorbloeden, de eerste kilometer is voldoende, en zal je dus iets sneller moeten gaan in de volgende kilometers om het juiste gemiddelde te lopen. Bij een intensieve duurloop is dat vermoedelijk nog een beperkte opdracht. Vaak hanteer ik de term gestaffeld om je hierop attent te maken.
Dat principe hanteer ik ook bij een tempoloop. Je loopt dus vaak de laatste kilometer sneller dan de eerste. En dat is dus niet zo simpel. Indien je dat niet ziet zitten of wanneer ik het toch vermeld dan warm je 8 minuten op, gewoon lichtjes inlopen. Ideaal om toch kort op te warmen is wanneer je in de vroege ochtend gaat. Dan zijn je benen doorbloed. Langer lopen, genre 2 à 3 kilometer, is niet meer opwarmen tenzij je andere dingen gedaan hebt zoals versnellingen, licht tempostuk, etc. Louter 2 à 3 K lopen voor een tempoloop om zogezegd op te warmen is eigenlijk de duur van de training veranderen en een andere training doen. Op dit moment zitten er maar 2 atleten in de groep die een gedegen en specifieke opwarming kunnen uitvoeren.
Bij souplessetraining vermeld ik zelden of nooit een opwarming omdat de souplesse eigenlijk ook de opwarming bevat. Je leert je lichaam voelen en ontdekken hoe het reageert naarmate je meer herhalingen doet. Dat is een deel van de aanpak. Merken dat er wat verandert.
Bij echt snelheidwerk of tabata beschrijf ik de opwarming.
Jaarplanning
Is jaarplanning opmaken zinvol?
Voor je mij die vraag stel, hoor ik graag waar je ambitie ligt. En besef je ook beter dat uw geliefde coach jaren van zijn leven als echte atleet organiseerde op basis van zo’n jaarindeling met blokken wedstrijden, blokken passieve en actieve rust, blokken opbouw, blokken snelheidswerk, … We praten bij een jaarindeling zoals ik het zie over 52 weken indelen volgens een stramien waarbij er enkel vooraf afgesproken zijsprongen mogelijk zijn. Om het plan te laten slagen.
Achter een jaarplanning ligt een hoger doel, genre een marathon in 3 uur, een ultrarun à la UTMB, ….
Op dit moment werk ik met elk van jullie rond aandachtspunten gaande van bijschaven techniek, terugkeren na blessure, lopen van een goeie marathon, … en wordt er rekening gehouden met de gang van het leven en de training wordt daar in aangepast. De flexibiliteit is er op dit moment.
Zodra we een jaarplanning hanteren liggen de parameters op korte, middellange en vaak ook lange termijn vast. Mentaal is dat een andere insteek ( dat verzeker ik u) en ontgoocheling en faalangst loeren om de hoek. Oprecht blijf ik daar als coach van weg. Tenzij er redenen zijn om dit toch te proberen. Maar ook daar weer schets ik even de atleten waar ik dat voor maak en noem de namen.
Met Geert Ceuppens werd ik derde op het Belgisch Kampioenschap 100K in Zedelgem in 2019 en wonnen we ook de ultra in Texel.
En met Nicole Buytaert won ik bij de Masters de Crosscup en werden we Belgisch Kampioen Master indoor in Gent in 2015 op de 800 meter en brons op de 1500 meter.
Los van die voorbeelden, kan je ambitie nood hebben aan een gestructureerd plan. Dan hoor ik het oprecht graag maar weet dat een plan een engagement vraagt. Het is leuk op papier maar plots wordt het bedreigend als het in de praktijk letterlijk anders loopt.
Dus standaard ben ik niet happig op jaarplanningen. Het klinkt cool, het geeft een parfum van serieux maar achter de façade zitten vaak ontgoocheling, falen en desillusie.
Maar om af te sluiten nog een leuke noot. De crowdfunding voor mijn volgend boek, De Kracht van Hardlopen, staat stil bij de mentale impact van het hardlopen op ons zijn. Een andere kant van het lopen dat zelden belicht wordt maar super fijn is om over te lezen. Je hebt nog 3 dagen om je exemplaar te reserveren en mij ontzettend vooruit te helpen.
Geloof in eigen kunnen ondanks de uitdagingen, is de kern van mijn hardlopen
Binnenkort ( maart vermoedelijk) verschijnt mijn volgend boek in de winkel. Voorlopig een beperkte oplage omdat het met eigen middelen tot stand komt. Daarom organiseer ik samen met mijn uitgever Beefcake Publishing een crowdfunding. En om eerlijk te zijn heb ik dus je hulp nodig om het boek op een mooie manier gelanceerd te krijgen. Met persmomenten, events, een uitdagende cover, …
Net geen 40 jaar loop ik op dit moment en het hardlopen was altijd een deel van mijn pad. Vooral na mijn hersentumor ( ik was tot 15) als puber werd het hardlopen alomtegenwoordig. Eerst al een hulpmiddel in mijn zoektocht naar zelfvertrouwen en een identiteit, geleidelijk aan als middel om mezelf een ‘podium’ te geven als prestatieloper, om te verworden tot uitlaatklep en soms een vlucht uit het alledaagse en uiteindelijk uit te groeien tot een manier om anderen enthousiast te maken over die loopschoenen en dat loopwereldje als natural running coach. En alles daartussen mogen we ook niet vergeten.
Mijn pad is gelijklopend met het pad van andere hardlopers. Dat probeer ik in dit boek aan te tonen. Wijze lessen leer je al hardlopend. Die lessen krijg je tijdens een wedstrijd. Die lessen krijg je op training. Die lessen krijg je van medelopers. Die lessen krijg je door de talrijke ongemakken en blessures. Voor mij zijn dat eerder signalen om een andere weg in te slaan. Soms lang aarzelend om links of rechts te gaan maar altijd overtuigd dat de inzichten zich aandienen op de juiste momenten. En uiteindelijk verander je van richting.
Een fijn boek om te schrijven. De woorden uit het hart zijn vaak de eenvoudigste om toe te vertrouwen aan een wit blad papier heb ik ondervonden.
En om dit werk dus zijn juiste plek te geven, heb ik je hulp nodig. Ik hoop oprecht dat je dat ziet zitten. Bekijk het even.
Kortgeleden stelde een atleet de vraag hoe een trainingsweek en bij uitbreiding een volledig trainingsplan ingedeeld wordt. En daarbij viel het principe van 80/20 en hoe ik daar naar kijk. Voor degenen die hiermee niet vertrouwd zijn, het gaat over de indeling van je kilometers volgens type en bij 80/20 loop je van je totale volume 80% recuperatief, LSD of extentief. De 20 staat dan voor intensief, tempo en snelheid. Samengevat: 80% is volume en 20% is kwaliteit.
Dat principe wordt gebruikt om trainingsopbouw in te delen maar kan je op verschillende manieren gebruiken. Opgelet. Voor jullie hoera zeggen, ik vertel hier gewoon de praktijk en nog niet mijn mening. U voelt mij komen.
Dus.
Je kan dat principe gebruiken bij iedere training. Loop je 2K aan hoge snelheid dan zal je opwarmen en uitlopen om nog 8K te lopen en zo aan 10K te komen. 80 traag en 20 snel dus. En dat doe je voor iedere training. Niet evident wanneer je beperkte trainings momenten en tijd hebt. En voor lange tempoblokken tikken de kilometers aan.
Je kan het principe ook rigoureus gebruiken per week die je loopt. Iedere week loop je 80% rustig volume en 20% kwaliteit. Dat komt vaak voor, zie je in de meeste schema’s en is het eenvoudigst. Daarbij wordt voorbijgegaan aan het bioritme van een lichaam en de effecten van de seizoenen.
De laatste mogelijkheid die ik even toelicht is 80/20 op jaarbasis gebruiken. Je loopt periodes traag en periodes sneller. Een principe dat ideaal is voor wedstrijdlopers die periodes van wedstrijden hebben. Dan loop je bv. de maanden oktober, november, december en januari rustig, dan een periode kwaliteit, dan een periode presteren, dan rustig, weer opbouw, … Je kan beter stilstaan bij het bioritme en de seizoenen echter bij veel gelegenheidslopers die toch goed willen presteren is dit principe minder geschikt omdat hier rond piekmomenten gewerkt wordt. Een marathonschema volgt bv op 16 à 18 weken die opbouw om je te laten landen op je moment.
Hoe zie ik dat in relatie tot mijn atleten?
Hierbij stel ik vast dat sommigen meer doen dan enkel lopen, ze fietsen en sommigen zwemmen, dus ook die inspanningen tellen.
Bovendien willen de meesten de wedstrijden lopen die ze leuk vinden. Van een echt wedstrijdmoment is minder sprake, een heel jaar door wordt er verwacht dat ze kunnen presteren. Dat dit tot ontgoochelingen leidt hebben er al een paar ondervonden. Je lijf kan echt niet altijd optimaal in vorm zijn. Heb je daar nog een stresserende job bij dan wordt het helemaal moeilijk. Iets waar sommigen aan voorbijgaan, ik dus niet.
Sommigen vinden het tragere en uitdagende werk ( trail, ultra) leuker en hebben per definitie minder aan een rigoureus 80/20 plan. Daar ligt de focus op cardio, mentale weerbaarheid, voeding tijdens het lopen, …. Dan zit een week er beter uit zoals een trail eruit ziet. Onvoorspelbaar. En een beetje pijnlijk bij momenten.
Zelf volg ik het bioritme zoveel mogelijk. Zomer en winter, ziek of niet, … En in de zomermaanden durf ik meer kwaliteitsprikkels geven. De meeste vinden die niet altijd leuk omdat het rustig lang lopen dan weer wat minder is.
Om samen te vatten. Ik volg grofweg de 80/20 regel enkel hou ik rekening met een totaalplaatje. En daarvoor luister ik en zie jullie graag bezig op training. Dit om een antwoord te krijgen op de vragen: wat doe je naast het lopen, hoe is het op het werk, hoe zit het mentaal, … ? Ook dat heeft allemaal een cardiovasculaire belasting die je kan zien in relatie tot die 80/20. Dus je schema in enge zin zal zelden 80 % trage kilometers en 20 % snelle zijn.
Het is een feit dat heel veel trainingsprincipes ontstaan vanuit de observatie van topatleten (voltijds). Die kan je onmogelijk op recreatieve atleten die in het leven staan kopiëren. En ik weet dat de boekjes er wel vol van staan.
Een coach die zich blauw ergert, staat scherp en motiveert zijn atleten
Barefoot heeft zijn nut maar is geen oplossing voor alles en iedereen. Dat is al jaren mijn stelling. Meestal gedeeltelijk uit de context gehaald om mij de plaatsen in een hoek. Daar zit hij veilig. Zoiets. Helaas blijf ik hameren op lopen met barefoot spullen maar evengoed met meer dempende modellen, modellen die afrollen, etc. Helaas stel ik vast dat de honger om kilometers te lopen en liefst in een zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk, de kennis van de meeste hardlopers over hun loopschoenen heeft terug gedrongen tot het niveau van een erwt. Hierop wordt uiteraard ingespeeld door speciaalzaken alom die uiteraard met de nodige kennis over de door hen verkochte schoenen advies geven. En dan mag ik preken wat ik wil, het walhalla zijn de schoenen bij je favoriete specialist. Daarbuiten gaapt de leegte. Helaas begint het ontwikkelen van je loopstijl bij het juiste schoeisel of geen schoeisel bij momenten.
Er is een verschil tussen een gelegenheidsloper genre 2 keer 5K per week en een hardloper die gericht werkt richting een prestatieloop of wedstrijden.
En naar mijn gevoel kan ook een gelegenheidsloper het maximaal uit zijn training en zijn lijf halen door de juiste schoenen te dragen. Persoonlijk vind ik dat zij op pad moeten met zo weinig mogelijk schoeisel. Daardoor prikkelen ze hun voeten maximaal en stimuleren zij hun eigen verandering. Helaas zien we net het tegenovergestelde. De meesten hebben blokken van schoenen aan, behoorlijk veilig, super veilig dixit hun specialist. Modellen die hun lichaam minimaal prikkelen om te veranderen. Lopen in een zetel, een beetje zoals hangen voor de buis maar dan bewegend. En het is toch beter om te bewegen dan te zitten toch?
Voor de hardlopers is het een ander speelveld. Door vaker te trainen, zoiets van 4 tot 10 keer per week, daag je je lijf en zeker je voeten meer en meer uit. Dat vraagt een andere insteek. Ook je voeten leren recupereren. Hebben tijd nodig. Voor hen acht ik een combinatie tussen barefoot en demping aan te raden. Blootvoets houdt de voetstructuur scherp en krachtig waarbij je ideaal looppatroon onderhouden wordt, licht dempend voorkomt dat vooral bij het tempowerk de impact sporen gaat nalaten. Helaas zie ik ook daar enkel dat demping meer en meer de norm wordt. Met alle gevolgen van dien naar voetkwaliteit toe. Het valt mij op dat die voeten achteruit gaan onder de vorm van hielspoor, achillespeesperikelen, peesbladirritatie, stressfracturen. Met als antwoord steunzolen en meer demping. Voor een korte periode kan dat werken. Maar helaas. Terug opbouwen van die voeten en beweeglijk maken van de structuur zijn deel van de oplossing op middellange termijn. En daarop wordt nog te weinig ingezet.
Soms loopt je lichaam gewoon sneller en vergeet je te genieten
Hardlopen is een proces dat geleidelijk gaat. Begin je pas dan zal alles wat je doet ervoor zorgen dat je sneller gaat lopen en minder vlug vermoeid geraakt. Een fijne ervaring en de meesten gaan dan denken dat lopen enkel maar beter wordt met het trainen. De ontnuchtering volgt meestal na een zestal maanden. Je krijgt een dipje. En de twijfel slaat toe. Alles wordt in vraag gesteld. Je MOET gewoon sneller blijven lopen en liefst ALTIJD zonder pijn. Zo werkt het dus niet. Wie je dat beloofd heeft, heeft je wat wijsgemaakt.
De realiteit is dat je na die beginfase met ups en downs zal presteren en je leert maar best je lichaam zeer goed inschatten. Waarop reageer je het best? Hoe lang recupereer je? Wat eet je best? Hoeveel mag of kan je drinken? Tal van vragen zullen op je weg komen en die beantwoordt je maar beter naar eerlijkheid. Simpel concept. Zeer moeilijk om te doen. Helaas. En dat allemaal gaat met ups en downs. En dan gebeurt er wat geks.
Je lichaam wordt geleidelijk aan sterker en past zich aan. En je merkt het niet. Dat aanpassen en sterker worden is dermate subtiel en is vooral waarneembaar bij je rustige loopjes. Je loopt geleidelijk aan sneller bij dezelfde hartslag. Ook al heb je dat gevoel niet en valt je stuiver ook niet. Je basissnelheid kruipt naar omhoog en het valt niet op. Tot een bepaald moment. En dan zie je dat wel. Helaas dan kan het ook weer mis gaan. Eens je beseft dat het tempo hoger ligt verwacht je dat altijd te zien. Iedere rustige training MAG niet meer lager. NOOIT. Alweer een misrekening. Je lichaam is wat het is. Niet alle dagen zijn hetzelfde.
Iets eisen van jezelf is geen hardlopen. Laat het ons daarop houden.
Ik hou mij al zeer lang bezig met voetpijnen en aanverwante ongemakken. Een inzicht dat elke voetreflexoloog uiteindelijk beseft is dat wij een ongelofelijk sterk wapen in handen hebben ( letterlijk) om klanten inzicht aan te reiken in het optimaal houden van hun eigen voeten. Binnenkort geef ik hier een opleiding over bij @totalhealthacademy en vermoedelijk ook @goldenfeet, dit even terzijde. Daarover gaat dit blog. De pijnen die je kan ervaren in je voeten. En die je beter niet sust met zachtere schoenen, steunzolen, … Ze vertellen je wat.
Het valt mij op dat behoorlijk wat klanten van mij kampen met voetpijnen. Niet zozeer gespecificeerd en gekleurd met een diagnose genre hielspoor, plantaire fasciitis, …. maar gewoon pijn bij het stappen. Zeer hevig, vaak ook niet te sussen met een pijnstiller. Een pijn die hen beperkt in het stappen, wandelen of hardlopen en die vaak plots opkomt, zelfs gewoon daar is bij het opstaan. Velen hebben er last van, in het bijzonder zij die zeer regelmatig rondlopen, een staand werk hebben, in de horeca hun brood verdienen, aan de band werken of gewoon zeer veel hardlopen. Een combinatie van dit alles kan ook.
Een voet bestaat uit botjes ( dat wist u al) en die botjes worden in een vorm gehouden door ligamenten, peesjes, weefsel en spieren. Dat noem ik ons corset. En dat corset verzorgd dus de optimale vorm van je voeten. En door de tijd gaat dat corset veranderen. Je wordt ouder, je beweegt op een andere manier of je stopt met vaak te bewegen. Bijkomend kan je eetpatroon behoorlijk veranderen, draag je vaak een bepaald type schoen, … Kortom er zijn behoorlijk wat redenen waarom de optimale werking van dat corset in vorm blijft. Het gaat verzwakken bij momenten, het spierweefsel geraakt vermoeid of te weinig gehydrateerd, … Er zijn legio redenen waarom de kwaliteit van dat corset achteruit gaat. En dan gaat het naar mijn gevoel fout. Grondig fout bij momenten.
Elke voet heeft een bepaalde voor jou ideale vorm en die vorm zorgt ervoor dat jij op een bepaalde voor jou ideale manier, stapt. Helaas hebben wij de neiging om onze voeten niet altijd uit te dagen en te gebruiken voor wat ze dienen. Namelijk ons dragen en voortstuwen. We hebben de neiging om hen over te beschermen. En natuurlijk zijn er omgevingen waar enige vorm van harnas veilig is om te vermijden dat ze gekwetst geraken echter door schoeisel dat zeer ondersteunend, dempend, … is gaat ons natuurlijk corset achteruit. En op zich zijn die schoenen de oorzaak niet. Ze zijn eerder een gevolg van de verzwakking van dat corset waarop ze een antwoord zijn. Een steunzool, een dempende schoen, een verhoogde hieldrop is vaak een antwoord op een stand van zaken die degene die hem aanreikt voor jou wil oplossen. Het gaat weliswaar verkeerd als we zonder het te beseffen weinig uitdagend schoeisel dat zeer dempend en ondersteunend is dragen zonder dat daarvoor een reden is. Enkel vanuit sociale of modieuze overwegingen. De impact op je corset is enorm. En zolang je jezelf daar bewust van bent en je voeten traint en uitdaagt op momenten dat het kan, is er weinig aan de hand. Helaas zitten we vaak in de zetel of hangen we voor de buis op momenten dat we zonder schoeisel rondlopen.
En dan komen er klanten bij mij langs met voetpijnen die niet specifieerbaar zijn. Maar ze hebben wel behoorlijke pijn. Manueel letterlijk terug vormgeven van de voeten is dan de eerste stap. Dat geeft meestal instant verlichting. Dat leer ik dus aan in die cursus en kan iedereen eigenlijk doen. Een ontsteking moet uiteraard genezen. Mijn beruchte waterkuur is ook een handig hulpmiddel ( je drinkt bewust 3 dagen, niet meer, 1 liter water meer dan wat je gewoon bent). Dat is het begin. Wat er ook dient te gebeuren is je voetspieren en structuur met een aantal eenvoudige oefeningen terug uitdagen en ondersteunen. Die oefeningen en vooral wat ze doen komen uitgebreid aan bod in mijn volgende cursus. En wil je meer weten daarover, volg @footroomsrunning op instagram en je blijft perfect op de hoogte.
Loopschoenen blijven in wat ik doe als sportreflexoloog en loopcoach de geesten beroeren. Veel demping of weinig. Een nuldrop of een verhoogde drop. Ondersteuning of geen. En ga zo maar door. En elke hardloper heeft daar een mening over. Meestal gebouwd op eigen ervaring en afhankelijk van zijn of haar persoonlijkheid kan het overbrengen van die mening zeer fanatiek overkomen bij momenten. Daar hou ik eigenlijk niet zo van. Het is nu eenmaal nooit wit of zwart. Er zit ongelofelijk veel grijs tussen.
Sowieso is elke hardloopschoen, dus zowel de gekende met drop als de nuldroppen of de barefootschoenen, een orthopedische oplossing voor je voeten en bij uitbreiding je loopbeweging. Ooit zijn er schoenen uitgevonden om eleganter, groter en belangrijker te lijken in de sociale context waar de drager zich in bevond en geleidelijk aan werd het dragen van schoeisel de norm in het Westen. Met opkomst van de sport en vooral na de eerste joggingrage en de komst van de Blue Ribbon Company en zijn Cortez werd de loopschoenmarkt een booming business. Eentje waarvan het einde niet lijkt te bestaan en de modellen en dito bedrijven elkaar letterlijk voor de voeten lopen. Toch was de komst van de eerste loopschoenen een nobel antwoord op een uitdaging. Bill Bowerman wou de Amerikaan eind jaren 60 van vorige eeuw aan het lopen krijgen. Hij schreef daar een boekje over, Jogging, en ontwikkelde de Cortez. Een schoen met een hogere drop om de verkorte kuitspieren van de gebruiker te ontlasten. Een orthopedische oplossing dus. En de concurrentie zag het succes en ging dezelfde tour op. Opgelet, nu was Bowerman en zijn bedrijf ( later omgedoopt tot Nike) niet de eerste om met een loopschoen op de markt te komen( je had al New Balance in de VS en Onitsuka in Japan om er maar twee te noemen) maar het megalomane van die industrie ontstond wel na Nike. En de evolutie van de sportmodellen ging verder en was telkens een oplossing voor een ‘vermeend’ probleem bij de gebruiker. Last van de knieën? Misschien is demping wat en air of gel was geboren. Last van overpronatie? Misschien is mediale ( binnenkant schoen) een oplossing of direct een steunzool. Die evolutie is niet meer te stoppen. Op zich is dat allemaal nobel, nuttig zo u wil en een oplossing op vraag van de markt moet je maar denken. Ze bouwden in een eerste fase wat ze als nuttig zagen. Later werd dat omgedraaid en nu overtuigen ze je om te dragen wat ze bouwen. De meest kwalijke evolutie daarbij is naar mijn gevoel carbon waarbij ze hun dempende schoenen harder maken om efficiënter te zijn. Ze laten je bijna blootvoets lopen als we over impact praten met schoenen aan. Je moet er maar opkomen.
Wat er ook van zij elke schoen heeft een bepaald doel en kan je oprecht helpen op een bepaald moment aan het lopen te krijgen of te houden. Daarom dat ik ook beweer dat er geen slechte loopschoenen zijn. Oprecht niet.
Er zijn alleen maar minder optimale keuzes
Als hardloper zoek je advies. Je gaat naar een speciaalzaak. Je probeert wat zelf te ontdekken. Je leest hier en daar wat. Kortom je probeert je huiswerk te maken. En dat is goed. Zeer goed. Alleen de meesten doen het niet zo. Luisteren we echt naar de signalen die ons lijf ons geven of hebben we liever dat we niets voelen? Ik hoop altijd op het eerste maar heb het gevoel dat het eerder het tweede is. En daar heb je dus twee snelheden in, een oplossing op korte termijn en één op lange termijn. Stel je hebt pijn. En je wil blijven lopen. Dan ga je naar een specialist, je legt je probleem uit en je doet een test. Daaruit wordt afgeleid dat je pijn weleens door die of die manier van bewegen kan komen. Nu komt het? Wat gebeurt er na die vaststelling? Naar mijn gevoel zou ideaal zijn dat er twee zaken gebeuren. Op korte termijn krijg je een oplossing die je ongemak verlicht en waardoor je verder kan en op lange termijn wordt stilgestaan bij dat ongemak en krijg je een plan van aanpak mee om dat ongemak definitief weg te werken. Twee oplossingen dus voor je probleem. Ideaal lijkt mij. Je krijgt een mogelijkheid om verder te lopen en je pakt je probleem aan om er uiteindelijk vanaf te geraken.
Zo gebeurt het niet
Hierboven beschrijf ik een droomscenario. De realiteit leert mij dat het anders is. En daardoor ontstaat een polarisatie. Sommigen zweren bij scenario 1 ( korte termijn, pijn verdoezelen) en blijven daarbij. En sommigen zweren bij scenario 2 ( lange termijn, pijn aanpakken) en zweren daarbij. Twee werelden zijn geboren. En dat vind ik spijtig en daar doe ik dus niet aan mee.
Het is en en
Een gedegen schoenadvies dient te vertrekken bij een stand van zaken. Je loopt zus of zo. En daarbij dient een advies gericht te zijn om die manier van bewegen veilig en comfortabel te maken. Enkel dient de evolutie van die stand van zaken ook bekeken. De mogelijke ongemakken die daaruit kunnen ontstaan worden best door een specialist in kaart gebracht en daarvoor wordt een plan van aanpak voorgesteld. Dat kunnen oefeningen zijn, een aangepast trainingsschema of een andere type loopschoen. En en dus. Dat lijkt mij het droomscenario.
Verwondering dat is een emotie die vaak opduikt sinds ik coach ben. Verwondering over de verwachtingen van hardlopers en de snelheid waarmee ze hun doel willen gerealiseerd zijn. En het woord snelheid mag u bekijken op twee manieren. In de zin van snel van punt A naar punt B en zo snel mogelijk halen dat doel. Twee manieren dus die de meesten uit hun voeten willen toveren. Op een zo kort mogelijke tijd.
Voor mij niet gelaten enkel het verwondert mij omdat realisme het handelsmerk zou moeten zijn van hardlopers. Alles kan en alles mag maar een doel is iets om naar toe te werken in respect voor je lichaam, je geest en liefst die twee samen. Door jezelf te dwingen om te evolueren kan het wel eens misgaan. Dat heeft dan de vorm van een blessure of een lopers’ block, de weg der geleidelijkheid is altijd aangewezen. Je kan naar mijn gevoel geen stappen overslaan zonder daarvoor een prijs te betalen.
Waar is de periode dat een trainer je direct vertelde dat wat je nu trainde effect zou hebben binnen 12 maanden? Ok, dat kan wat overdreven zijn, zeker voor beginners is de evolutie en de reactie van je lichaam vaak sneller, maar het geeft wel aan hoe er vroeger naar een trainingsopbouw gekeken werd. Nu valt het mij op dat een marathonvoorbereiding niet uitgedrukt mag worden in 1 jaar maar eerder in maanden. Het moet gewoon sneller en sneller. Een beetje zoals de rest van de maatschappij vermoed ik. We willen zo snel mogelijk bevrediging en worden daarbij gestimuleerd door hardlopers die ook snel bevrediging willen. Tot het fout gaat, maar dat krijg je zelden te horen. En wat uiteindelijk ook het resultaat is. Dat is ook niet belangrijk.
Footrooms denkt anders. De weg naar een doel is belangrijker dan het doel zelf. Wat heb je geleerd onderweg? Hoe heb je de uitdagingen aangepakt? Ben je de beste versie van jezelf geworden tijdens de opbouw of lijkt het er gewoon op? Dat zijn vragen die ik graag aan een atleet stel. Heb je bewust de training beleefd en waargenomen hoe je lijf en je geest omgaan met de inspanning, de twijfel, de opdracht?
John Rooms 