Sinds zondag in Rotterdam weet ik hoe het voelt om uit te drogen. Drinken doe je altijd onderweg, je neemt ook iets mee vaak, en toch kan een wedstrijd evolueren dat je in de problemen komt. Je krijgt dan krampen, stretcht, loopt verder, krijgt opnieuw krampen, meestal op een andere plek in dezelfde spierketting, stretcht, loopt verder, … Om niet in de problemen te geraken, aanvaard je dit best zo snel mogelijk in de wedstrijd en pas je je ritme aan, voor zover je het moet aanpassen natuurlijk :), meestal kan je gewoon niet meer beter.
Bij de start was het zonnetje daar maar het bleek tamelijk fris. Ik had geen extra kledij mij, geen muts en geen handschoenen en stond dus te wachten in de box zonder enige bescherming (les 1), mijn handen en voeten doorbloedden niet meer optimaal. Daardoor kon ik heel moeilijk de eerste 10K mijn ritme pakken. Iets rond K 12 kwam ik erdoor en vond een aanvaardbare cadans om halfweg door te komen in 1 uur 45 minuten. Stilaan was het kwik echter een 5 à 6 graden gestegen in vergelijking met het startuur. Mijn lichaam was door het lopen opgewarmd geraakt, maar nu kreeg ik het gevoel dat ik het te warm had. Hevige transpiratie en de eerste krampen begonnen zich te tonen. Ik besliste bijna direct om bij elke drankpost te vertragen en dubbel te drinken ( les 2), hetgeen ik nu zie als mijn redding, maar de warmte werd precies nog heviger en het meer drinken was een druppel op een hete plaat. Mijn hartslag zat sinds halfweg ook tegen en boven mijn omslagpunt waardoor ik op suiker liep en nauwelijks op vetten. Daardoor daalt je energiepeil nog lager en moet je nog meer temporiseren ( les 3). Naar het einde toe werd ik ingehaald door de pacer voor 3 uur 45 minuten. Het hoofd wilde heel graag maar de benen vertraagden ipv. te versnellen. Op dat moment kwam het einde wel in zicht en kreeg het fijne gevoel van een volbrachte taak de bovenhand. Marathon blijft een uitdaging, een lichamelijke kwelling soms maar vooral een zoektocht naar krachten in ons die het mogelijk maken om uitzonderlijke dingen te doen. Elke kilometer heb je redenen genoeg om te stoppen en iedereen ( die niet loopt) zal dat begrijpen. Toch ga je door, je vindt oplossingen en zoekt telkens opnieuw een lichamelijk en mentaal evenwicht (les 4). Het mystieke van het marathon lopen zit hem daar, in die zoektocht naar ons potentieel. Waar anders kunnen wij dit stuk van onszelf nog ontdekken in deze luxe maatschappij.
NOOT: dat ik op deze manier in de problemen kwam, is een zeer wijze les en toont voor mezelf ook aan dat een voorbereiding van 10 weken veel te kort is. Trage uithouding is essentieel en dat type kilometers had ik te weinig in de benen. Tijden en hartslagwaarden liegen niet, enkel voldoende tijd en een juiste planning laten toe om dit avontuur tot een beter einde te brengen.
John Rooms 