Bloed, zweet, tranen en euforie werden gisteren ons deel. Alle drie met een klein hartje aan de start ’s morgens. Nog nooit zo ver gelopen, het blijft toch altijd afwachten hoe ons lichaam reageert in het niemandsland na kilometer 35. Een punt dat een beetje mythisch is en dat velen beschouwen als de laatste hindernis alvorens je met vertrouwen een marathon loopt. Veel wijsheid doe je op in een loop van 35 K maar toch sta je op de dag zelf aan de start in de wetenschap dat je nog nooit verder dan 35 K gelopen hebt. Tel daarbij op dat het gisteren koud was en regende in Amsterdam en het scenario lag klaar voor vanalles.
Maar het plaatje klopte als een bus. Mijn schema gericht op een eindtijd van 3u 30′ op een comfortabele manier was geen hersenschim maar een juiste verhouding tussen souplesse en trage uithouding. Een cocktail van training waar ik zeer sterk in geloof en die we nog zullen uitbreiden met specifieke aandacht naar stabiliteit en functionele training.
In de race liepen Erik en Ronny zeer verstandig op basis van de wedstrijdindeling die we op voorhand hadden doorgesproken. Bij de start drukte ik hen nog op het hart om dit zeker te respecteren. Er komen nog marathons genoeg voor een experiment maar deze gingen we met het nodige respect aanvatten als was het een eerste echte date. Een beetje stress en wat klungelen tot het ijs gebroken is om dan met een goed gevoel af te ronden leek me dus een zeer goeie aanpak. En zo geschiedde. Ronny liep 3 u 27′ en Erik 3 u 28′.
Voor mezelf verliep het een beetje anders. Drie weken geleden liep ik een blessure op tijdens training en na er alles aan gedaan te hebben om mezelf aan de start te krijgen, bleek na 15 K dat het leed nog niet geleden was. Halfweg moest ik mijn strategie volledig aanpassen en mijn streefdoel om te lopen rond 3 u. 20 laten varen. Met de nodige wandel – en stretchpauzes kwam in uit op een eindtijd van 3 u. 45′. Geen spatje ontgoocheling en ontzettend dankbaar voor dit avontuur smaakt het lopen van een marathon naar meer, veel meer.
Het lopen van een marathon heeft iets magisch. Tijdens de voorbereiding ontdek je bij jezelf dingen die enkel onder extreme inspanning naar bovenkomen. Een verbetenheid en vastberadenheid gekoppeld aan uitzonderlijke euforie en doorzetting worden stilaan je deel. Geen enkele tegenslag zonder een oplossing leer je gaandeweg en elke hinderpaal wordt een uitdaging. Het is de meest primitieve sport, onze oudste manier van voortbewegen en tijdens de marathon raak je op een manier dat oerverleden aan. Velen beschouwen het lopen van de marathon als ongezond en waanzin, maar sinds gisteren durf ik stellen dat het in onze menselijke natuur ligt om de meest grensverleggende uitdagingen tot een goed einde te brengen met als doel er als mens beter en gelukkiger van te worden. Ik raad het iedereen aan.
John Rooms 
Het doet wat met je zo’n Marathon!