Is het van moeten of niet?

Soms loopt je lichaam gewoon sneller en vergeet je te genieten

Hardlopen is een proces dat geleidelijk gaat. Begin je pas dan zal alles wat je doet ervoor zorgen dat je sneller gaat lopen en minder vlug vermoeid geraakt. Een fijne ervaring en de meesten gaan dan denken dat lopen enkel maar beter wordt met het trainen. De ontnuchtering volgt meestal na een zestal maanden. Je krijgt een dipje. En de twijfel slaat toe. Alles wordt in vraag gesteld. Je MOET gewoon sneller blijven lopen en liefst ALTIJD zonder pijn. Zo werkt het dus niet. Wie je dat beloofd heeft, heeft je wat wijsgemaakt.

De realiteit is dat je na die beginfase met ups en downs zal presteren en je leert maar best je lichaam zeer goed inschatten. Waarop reageer je het best? Hoe lang recupereer je? Wat eet je best? Hoeveel mag of kan je drinken? Tal van vragen zullen op je weg komen en die beantwoordt je maar beter naar eerlijkheid. Simpel concept. Zeer moeilijk om te doen. Helaas. En dat allemaal gaat met ups en downs. En dan gebeurt er wat geks.

Je lichaam wordt geleidelijk aan sterker en past zich aan. En je merkt het niet. Dat aanpassen en sterker worden is dermate subtiel en is vooral waarneembaar bij je rustige loopjes. Je loopt geleidelijk aan sneller bij dezelfde hartslag. Ook al heb je dat gevoel niet en valt je stuiver ook niet. Je basissnelheid kruipt naar omhoog en het valt niet op. Tot een bepaald moment. En dan zie je dat wel. Helaas dan kan het ook weer mis gaan. Eens je beseft dat het tempo hoger ligt verwacht je dat altijd te zien. Iedere rustige training MAG niet meer lager. NOOIT. Alweer een misrekening. Je lichaam is wat het is. Niet alle dagen zijn hetzelfde.

Iets eisen van jezelf is geen hardlopen. Laat het ons daarop houden.