Karel Sabbe

passage uit mijn derde boek

• De Belg Karel Sabbe is de meest succesvolle ultraloper van het moment. Zo liep hij zowel in de Appalachian Trail (2018) als op de Pacific Crest Trail (2016) de snelste gekende tijd. Hij is vooral het voorbeeld dat mentale kracht in duursporten het verschil maakt.
  
  Karel staat aan de top van een ontwikkeling in het hardlopen die je een fundamentele verschuiving kan noemen. Atleten van alle niveaus zoeken ruwer en zwaarder terrein op. De uitdaging daar ligt niet meer noodzakelijk in het lopen van snelle tijden, werken op je weerstand of explosiviteit. In de vorige eeuw was dat de reden om wedstrijden te lopen. Door off road te gaan en extreem lange afstanden te lopen ( 100K of meer ) ontwikkelt zich een ander type atleet. De mentale zoektocht en het aftasten van de eigen grenzen wordt het doel waarvoor veel hardlopers hun schoenen aantrekken. De beleving en het ervaren worden de nieuwe norm. Het lopen wordt een zoektocht. In ontbering kan je op een bepaald moment enkel nog op jezelf rekenen. Ruw, bruut maar je moet verder. Dat kan al wandelend maar je moet verder. Die ervaring trekt hardlopers van deze generatie aan. De grens verleggen, aftasten en vooral vertrekken vanuit een onwetendheid. Je kan nu eenmaal moeilijk een idee krijgen van een ultra van 100 kilometer. Ons brein kan dat niet zomaar bevatten en indelen. Je zal dat onderweg moeten ontdekken, oplossen en overleven. Een 10 K of een marathon deel je in in stukken en je volgt een ritme. Eens je praat over een ultra hebben je enkel de zekerheid dat er ergens een streep getrokken is, wat zich tussen start en aankomst afspeelt zal je als atleet gaandeweg ontdekken. Jezelf voorbereiden zijn scenario’s bedenken. Maar uiteindelijk beweegt je lijf niet meer gecontroleerd. Je zit in een beweging, je denken vlakt uit en je wordt één met de omgeving, een soort onderdeel van de natuur. Een roes die niet te vergelijken is met het lopen van een 10 miles waar muziek langs de kant staat, je peperkoek aan de streep krijgt en waar onderweg selfies met de vrienden gemaakt worden. Een ultra of trail is een zoektocht naar een heilige graal die enkel door ontbering in jezelf terug te vinden is. Daar heb je best geen selfies bij nodig. De enige grens die getrokken wordt is je vetpercentage. Wanneer dat te laag komt, neemt de organisatie je uit de wedstrijd. Voor de rest loop je gewoon verder. Hoe lang? Dat maakt niet uit.