Traag lopen maakt sneller

Een uitspraak die altijd de aandacht trekt. En waar is. Gedeeltelijk. Maar toch niet helemaal.

Het klopt dat traag lopen ( lees aan een lage HR) positieve effecten heeft op je uithoudingsvermogen door oa de aanmaak van mitochondriën ( energiefabriekjes in de cellen), het verbeteren van je spiervezels naar doorbloeding, het ontwikkelen van dikkere spieren, …. en dus geleidelijk aan zal je merken dat je sneller wordt ( aan die lage HR). Vanuit die vaststelling moet je concluderen dat je vermoedelijk ook sneller zal zijn zodra je de HR naar omhoog stuwt. Dat lijkt logisch. Je basis is veel breder dus vertaalt zich dat ook naar een hoger maximale snelheid. Acceptabel.

Maar niet voor iedereen. Als trainer stel ik vast dat er een mentale barrière ontstaat die een atleet verhinderd van sneller te lopen aan een hogere HR. Ik noem dat het gemis van een soort spierintelligentie. Een vermogen om prikkels te herkennen. Indien je enkel traag ( voor kenners zone 1 en 2) loopt dan leert je lichaam enkel die zones kennen. Zodra je sneller wilt beginnen lopen, herkent je lichaam die vreemde prikkel niet. En gaat in weerstand. Door de pijn of ongemak van het sneller lopen “ondraaglijk” te maken. Dat doen we natuurlijk zelf. We zijn nu eenmaal gewoon om comfortabel aan de lage HR relatief sneller te lopen. En plots moet we sneller lopen zoals we nog nooit gelopen hebben. Reactie is er eentje van onbegrip, ongeloof, faalangst, …. En we gaan dat dus maar beperkt doen. Hoe heb ik dat ontdekt?

Simpel. Bij de Academy hebben we meerdere groepstrainingen per week en de training op vrijdag is vaak een temporun waarbij ik het tempo aangeef. Elke atleet die dan aanwezig is en mij volgt loopt sneller dan wanneer ik hem of haar vraag om het alleen te doen. En niet een klein beetje. Meestal ligt het tempo 2K/u hoger dan wat ze zelf alleen doen. Met fysieke mogelijkheden heeft dat niets te maken. Dus blijft het mentale over. We maken onze eigen grenzen. Dus gouden regel. The sky is the limit. Ook voor jou.